1 ΜΑΗ ? ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ! "ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ": ΜΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Αλέκος Παναγούλης: 2 Ιουλίου 1939 - 1 Μαΐου 1976

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του ’76, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, ο Αλέκος Παναγούλης βρίσκει τραγικό θάνατο. Το Mirafiori που οδηγεί “ξεφεύγει” από την πορεία του και πέφτει πάνω σ’ ένα τσιμεντένιο στηθαίο.

Όλοι μιλούν για δολοφονία. Η Οριάνα Φαλάτσι μαθαίνει το γεγονός στην Ν. Υόρκη. Με το πρώτο αεροπλάνο έρχεται στην Αθήνα.

«Πλησίασα σ’ εκείνο το πράσινο σωρό, σε απόχρωση μπιζελιού. Ήτανε η “Άνοιξή” του, το «Φίατ» του. Το έλεγε έτσι γιατί είχε ένα γλυκό πράσινο ανοιξιάτικο χρώμα. Το είχε αγοράσει πριν λίγο καιρό και το είχε διαλέξει πράσινο γιατί μ’ αυτό το χρώμα δεν υπήρχε άλλο Φίατ στην Αθήνα. Έτσι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς και από μακριά το αυτοκίνητο του Αλέκου. Ξαφνικά θυμήθηκα και κάτι άλλο που μου είχε πει στο τηλέφωνο. “Κάποιος που με αγαπά πολύ, με ακολουθεί συχνά το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι με την «Άνοιξη». Ξέρεις η «Άνοιξη» διακρίνεται και στο σκοτάδι”.

Είναι το πρωί της Πρωτομαγιάς του ’76 στο Πεδίον του Άρεως. Δεν υπήρχε πληροφόρηση για το θάνατο του Παναγούλη. Μιάμιση ώρα χρειάστηκε για να ακουστεί από τα μεγάφωνα ότι : «Ο Αλέκος Παναγούλης πέθανε. Σε τροχαίο δυστύχημα μας είπαν ότι έπεσε, αλλά όμως εσύ ελληνικέ λαέ είσαι μαθημένος σ’ αυτού του είδους τα τροχαία δυστυχήματα. Τα έχεις δει. Σου είναι γνωστοί οι ένοχοι, ξέρεις και την αιτία. Την έμαθες την αφορμή με τον Λαμπράκη, τον Μανδηλαρά και πλήθος άλλων αγωνιστών. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης όμως δεν πέθανε. Ζει, έζησε και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, μέσα στο πνεύμα μας, σαν φωτεινό παράδειγμα. Ας βροντοφωνάξουμε όπως θα ήθελε εκείνος. 

Ζήτω η Ελευθερία. Ζήτω η Δημοκρατία».