ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.
Βαρέθηκα να κάνω πώς τους σέβομαι και τους εκτιμώ όταν πια αποκαλύπτονται ως δήθεν.
Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν υποκρίνομαι και χάνω την αξιοπρέπεια μου.
Δεν αντέχω πια να διαλογίζομαι με ρωποπερπερήθρες και να ηθοποιήζομαι τους άξιους συνομιλητές.
Νοιώθω ντροπή απέναντι στο παιδί μου όταν λέω καλημέρα σε πιθηκαλωπεκείς.
Δεν αντέχω λοιπόν να μην τους πώ:
Δεν ντρέπεστε μικρά , αστεία, γλοιώδη, τσακάλια να γυρνάτε με τα αστεία νυχάκια σας τεντωμένα, την ψεύτικη και δανεική γούνα σας που περισσεύει, τις μάσκες του προβάτου που και αυτή μεγάλη σας πέφτει, και με τις μικρές σημαιούλες της ηθικής, της τιμιότητος, του οράματος, της ανιδιοτελούς προσφοράς, που τελικά τις πήρε ο αέρας του ψεύτικου, και σας μείναν τα κοντάρια;;;;
Κυκλοφορείτε και κατασπαράζετε το ένα το άλλο.
Ξύνετε τον άλλον και του μαδάτε την γούνα.
Και δεν καταλαβαίνετε πως με όλα αυτά, τα μόνα που ξεγυμνώνονται είσαστε εσείς κακόμοιρα.
Νομίζετε και νοιώθετε στον μικρόκοσμο σας λέοντες.
Πόσο προσβλητικό για το αγέρωχο εκείνο ζώο.
Και όμως μπορεί να το ξέρετε και να το ομολογείτε μόνο στον εαυτό σας και αυτό σιωπηρά, πώς αν δεν είσαστε τόσο ιμιτασιόν πολιτικάντηδες ίσως και να νοιώθατε καλύτερα με τον εαυτό σας.
Όλη σας η εμφάνιση εξαρτάται από το πόσο δυνατά οι ψιττακοί σας, θα κρώξουν για σας.
Σε αυτούς χρωστάτε την ψεύτικη αναγνωρισιμότητα σας.
Γιατί είσαστε τόσο μουγγοί, σκοτεινοί και υποχθόνιοι, που δεν θα σας ήξερε ούτε η μάνα σας.
Χάσατε και σεις μερικοί, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, την όποια αξιοπρέπεια κερδίσατε με έργο ζωής, ζητιανεύοντας μια ψήφο πόρτα – πόρτα.
Πόρτες που ποτέ δεν χτυπήσατε για να πείτε κάτι.
Αλλά βλέπετε η μάσκα της αξιοπρέπειας όταν δεν είναι δέρμα δικό σου, κάποτε πέφτει.
Ντροπή σας μικρά τσακάλια.
Ντροπή σας αποψύγματα ενός σάπιου συστήματος που ευαγγελίζεστε πώς θέλετε να αλλάξετε αλλά το συντηρείτε.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.
Ξέρετε που θα με βρείτε να μου ζητήσετε τον λόγο.
Αλλά δεν νομίζω να το κάνετε.
Σχόλια