Το κράτος ανήκει στο κόμμα

Την περασμένη άνοιξη, λίγες εβδομάδες μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Νίκος Φίλης είχε δηλώσει «πώς μπορεί να κερδίσαμε τις εκλογές αλλά την κυβέρνηση δεν την έχουμε», υπονοώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλεγχε τον κρατικό μηχανισμό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, μια σαρωτική αλλαγή διοικήσεων που είχαν τοποθετηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών, γεγονός που έδωσε  την αφορμή στους επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ  να μιλήσουν για συγκρότηση κομματικού  κράτους. «Τα ίδια έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ» είναι η απάντηση στις επικρίσεις. Όμως, αυτό ακριβώς είναι αντίφαση του  ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται ότι  διαφέρει. 

Ακολουθώντας την ίδια πορεία που συνέβαλλε τα μέγιστα στη κρίση δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από όσα έγιναν επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.  Κι όχι αδίκως, κατά τη γνώμη μου.

Πράγματι, η κυβέρνηση Τσίπρα επιβάλλει, πολλές φορές με επιτακτικό τρόπο την απομάκρυνση διοικήσεων, οι οποίες αντικαθίστανται με κομματικά στελέχη, χωρίς γνώση και εμπειρία, μόνο και μόνο γιατί θέλει να είναι «δικοί μας». 

Διαμορφώνει με άλλα λόγια  τις δικές της πελατειακές σχέσεις επιχειρώντας να μην θίξει τα συμπλέγματα εξουσίας που προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιλογή αυτή δεν είναι δυσεξήγητη καθώς σειρά κομματικών στελεχών υιοθετούν την κομμουνιστική αντίληψη για τη σχέση του κόμματος με το κράτος του κόμματος κράτους. 

Χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν με την εσωκομματική σύγκρουση το καλοκαίρι όπου ζητούντο εξηγήσεις από το κόμμα για τις κυβερνητικές αποφάσεις και συνεχίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη- πιέζουν να αποκτήσουν κρατική εξουσία για να  ικανοποιήσουν τις ιδεοληπτικές αντιλήψεις τους. 

Πρωτεργάτες σ΄ αυτήν την απόπειρα εμφανίζονται στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, ισχυριζόμενα ότι διαθέτουν ασφαλώς  την απαραίτητη τεχνογνωσία. Μάλιστα κυβερνητικός παράγων πασοκικής προέλευσης που πρωταγωνιστεί στην αλλαγή διοικήσεων στον τομέα του,διαμηνύει στο κυβερνητικό επιτελείο: «να σας δείξω εγώ πώς γίνεται η “δουλειά” γιατί δεν έχετε εμπειρία».

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της της ΕΥΔΑΠ όπου η προηγούμενη τεχνοκρατική διοίκηση,  με τη συνδρομή του τότε υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, είχε καταφέρει να μαζέψει τα εκατοντάδες χρωστούμενα από τα  υπουργεία και τους δήμους, είχε εκπονήσει και αρχίσει να εφαρμόζει σχέδιο ανάπτυξης, υπό την ικανοποίηση της τρόικας, δίνοντας μάλιστα στους μετόχους της εταιρείας  και μέρισμα, αφού είχε κέρδη . 

Η νέα διοίκηση που διόρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να «χάνει τη μπάλλα», σε σημείο, προ ημερών  κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου, να πιαστούν στα χέρια μέλη του με εκπροσώπους των εργαζομένων, όταν έγινε γνωστό ότι τα χρωστούμενα των Δήμων ανέβηκαν και πάλι, πλησιάζοντας τα 50 εκ. ευρώ. 

Επίσης ασφυκτικές πιέσεις ασκούν και οι προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ  συνδικαλιστές στις ΔΕΚΟ οι οποίοι θέλουν αλλαγές διοικήσεων γιατί επιθυμούν με νέες κομματικές διοικήσεις επανακτήσουν προνόμια που χάθηκαν. Σε ένα παιχνίδι «κράτα με να σε κρατώ», διασφαλίζουν ανεπηρέαστο το ύψος των αποδοχών τους.

Ταυτόχρονα, στην κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το καθόλου ευκαταφρόνητο νοικοκύρεμα που έχει, με τα πολλά συντελεστεί, σε οργανισμούς, δεν διστάζουν να πάρουν αποφάσεις που υπονομεύουν την πρόοδο. 

Στον ΟΑΣΑ,για παράδειγμα, η οδηγηθείσα σε παραίτηση διοίκηση απέτρεψε 800 απολύσεις που ζητούσε επίμονα η τρόικα και με συνεκτικό σχέδιο διαχείρισης έβαλε τα πράγματα σε τάξη μειώνοντας τη τιμή του εισιτηρίου. 

Αποκορύφωση αποτελεί η απαίτηση να παραιτηθεί της Γενική Γραμματέας Εσόδων Κατερίνα Σαββαΐδου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν, η επιμονή των δανειστών από το 2010 να είναι ανεξάρτητη ώστε να μην κάνει τα χατίρια της εκάστοτε κυβέρνησης. Ήδη οι δανειστές εξέφρασαν τη δυσφορία τους.

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση Τσίπρα  να επιδείξει μια διαφορετική προσέγγιση στην επάνδρωση του κράτους ώστε να μην διαιωνίζεται η πελατειακή του νοοτροπία, κάνει ό,τι και οι προηγούμενοι. Αντί να εμφανιστεί ως  διαφορετική από τους πολιτικούς της αντιπάλους κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Δυστυχώς. Με το κομματικό κράτος να παραμένει στόχος διακυβέρνησης.

"protagon"